ภาพแห่งชีวิต (กีรติ,นพพร,มวลหมู่)
นพพร : ภาพแห่งชีวิต ใครเล่าขีดเขียนขึ้นมา วาดให้คนได้พบกัน จวบจนวันที่ร่ำลาระบายความตรึงตา หัวใจ
ภาพแห่งชีวิต ใครจะขีดเขียนต่อไป เมื่อคนได้หายไป แต่อีกคนยังหายใจ ด้วยความอาลัยอยุ่เสมอ
ภาพทีไหนหรอคะ

นพพร : มิตาเกะเพื่อนคนหนึ่งของพี่เขียนให้
ปรีดิ์ : ดีแล้วล่ะค่ะที่ไม่ได้ซื้อ เพราะฝีมือก็ธรรมดา ไม่ค่อยจะสวยซักเท่าไหร่ แต่ปรีดิ์อาจจะดูไม่เป็นก็ได้นะคะ
นพพร : จำไว้นะปรีดิ์ ไม่ใช่ทุกคนหรอกที่จะเห็นว่าอะไรสวยเหมือนกันหมด

กีรติ : เรือนร่างที่ตัวเราเฝ้าถนอมความสวยงามไม่เคยยอมให้จางหาย รอสักคนเข้ามาสัมผัสมอบรักให้ใจดวงนี้ได้

มวลหมู่ : เปรียบเธอดั่งดอกฟ้า เปรียบเขาดั่งภูผา ที่เฝ้ารอคืนวันจะได้ร่วมวิวาห์ รักจะเกิดขึ้นเองยามเมื่อช่วงเวลาได้ผ่านพ้นจงร่วมอวยพรแด่เธอ

ชุดน้ำเงินลายจุด (นพพร,กีรติ)
นพพร : นั่นคุณรึป่าว คุณหญิงกีรติ ขอโทษคือคุณใช่มั้ย
กีรติ : หากดิฉันนั้นชื่อกีรติ ไม่เคยคุ้นหน้าคุณ แล้วคุณคือ
นพพร : ตัวผมชื่อว่านพพร
กีรติ : เธอเองนะหรือคือนพพร อะไรทำเธอให้มั่นใจรู้ว่าใครคือฉัน
นพพร : ชุดน้ำเงินนี้ลายจุด ต้นห้องว่าอย่างนั้น
กีรติ : เดาว่าเธอแต่งชุดนักเรียน
นพพร : ใช่คือชุดนักเรียน
กีรติ : ขอชมว่าน่าเอ็นดู ทั้งแบบและสีไม่เหมือนที่ใด ทำไมเราทั้งสองบังเอิญ
นพพร : บังเอิญเรื่องอะไร
กีรติ : เราต่างแต่งกายน้ำเงินเช่นกัน